Wie vertrouwd is met mijn werk, weet dat elk hologram invloed heeft op een specifiek deel van ons onderbewustzijn. Ik noem ze codes, omdat ze je helpen om verborgen kennis in jezelf te ontcijferen. Iedere code bevat informatie in de vorm van een frequentie, oftewel: een energietrilling die met ons gevoel resoneert. In mijn columns beschrijf ik mijn ervaringen die gepaard gaan bij het ontvangen van deze frequenties. Met regelmaat behandel ik degene die op dat moment het sterkst aanwezig is en geef ik mijn mening over onze ontwikkeling binnen dit thema.
Zielsverbinding
Vandaag ben ik de dag met veel enthousiasme gestart. Alleen al het idee dat ik even alleen ben en ongestoord op mijn laptop kan werken, geeft me een heerlijk gevoel. Terwijl ik dit schrijf, verblijf ik in Riga (Letland) waar ik ben uitgenodigd om een dagpresentatie te geven. De stad bevalt me goed. Ik was er nog nooit geweest, maar een rustige avondwandeling in het centrum gaf me de indruk van een ongedwongen, vreedzame sfeer. Het is een energie die me erg aanspreekt en ook nodig was om mezelf een beetje op te laden. Riga is namelijk het staartje van een pittige tour die vanuit Rusland doorloopt naar de Baltische Staten, waarbij ik de eerste week haast niets anders heb gezien dan hotels, theaters en vliegvelden. Nu zijn drukke schema's in deze hoek mij niet vreemd – de Russen staan bekend als harde werkers – en het hoort ook bij het reizen, al kan ik zeggen dat het deze keer anders was dan voorheen. Geen moment heb ik de druk van prestatie gevoeld, want alles lijkt te verlopen volgens een natuurlijke gang. Wanneer ik er moet staan, ben ik uiterst kalm. Wanneer dat niet hoeft, trek ik me terug en doe ik waar ik zin in heb. Alles is fijn en niets te veel, wat gezien de planning en situaties eigenlijk heel vreemd is.
Vanuit menselijk perspectief ben ik geneigd om te zeggen dat er iets niet klopt. Ik heb een energie over me heen die niet strookt met wat er om mij heen gebeurt. Ik zie bedrukte gezichten, mensen die stoeien met stress en tijdslimieten, maar zelf trek ik me er niets van aan. Zelfs op het vliegveld zet ik geen stap harder als ik hoor dat mijn vliegtuig bijna vertrekt, omdat er geen haar op mijn hoofd aan twijfelt of ik mijn vlucht op tijd zal halen. Op zulke momenten denk ik wel eens: zou ik niet wat harder moeten werken? Ben ik er wel volledig bij? Het maakt dat ik mezelf bij tijd en wijle als lui ervaar, terwijl ik op basis van de activiteiten harder werk dan ooit tevoren.
Doe ik er wel genoeg voor?
Een mooi voorbeeld is de column. Mijn trouwe lezers zullen meteen begrijpen wat ik bedoel, want de laatste periode plaats ik 'm niet elke maand meer. Het was altijd een vast item waar ik speciaal de tijd voor nam, iedere vier weken weer, maar sinds de zomer voelt dat niet goed meer. Ik merkte dat er een andere energie op gang kwam en de inspiratie niet langer te vangen was in een tijdslijn. Tegen beter weten in ben ik eind september nog voor mijn computer gaan zitten, maar na urenlang ploeteren zonder een zinnig verhaal op het scherm te krijgen, besloot ik om er afstand van te nemen. De volgende maand zou het wel weer gaan kriebelen. Zo heb ik de column hier en daar laten schieten, zogenaamd omdat het niet stroomde of omdat ik er geen tijd voor had, terwijl ik bleef zitten met de vraag: doe ik er wel genoeg voor?
Nu zit ik hier met mijn laptop op schoot. Ik kijk af en toe naar buiten en vaar weg op mijn gedachtestroom, totdat ik weer een ingeving krijg en verderga met schrijven. Vooraf had ik mezelf niet voorgenomen om in de hectiek van deze reis aan een column te beginnen en tóch heb ik er plotseling zin in. De woorden stromen en ik krijg er een kick van. Hoe bestaat het dat ik met slaaptekort en de druk van een strak schema vol afspraken, sessies en presentaties zoveel energie over heb? Dan moet ik weer terugdenken aan mijn woorden voor het begin van het nieuwe seizoen in september. Ik zei tegen mijn team: "We moeten de schouders eronder zetten, want de komende maanden krijgen we het druk!" Een maand en tien workshops later begrijp ik niet waar ik me zorgen over heb gemaakt. Ik sta er nog steeds, even fris en scherp, en de pret lijkt niet op te kunnen.
Lijden is groeien
Goed. Tot zover mijn beleving van de afgelopen maand, gekenmerkt door de tegenstelling van hard werken zonder moeite te doen. Het is ook gelijk het thema dat ik aan wil raken, want vanochtend kreeg ik ineens het inzicht waarom ik neig mezelf te veroordelen voor iets dat eigenlijk heel fijn voelt. Waarom ik de energie van vrijheid direct koppel aan 'lui zijn'. Het is een oude overtuiging die terugkeert als ik niet goed in mijn gevoel zit. Zoals velen ben ik opgevoed met het idee dat niets je zomaar toekomt. Je moet er hard voor werken, offers voor brengen, pijn voor lijden, concessies voor doen. Men laat je geloven dat het groeiproces naar vrijheid verloopt via een lijdensweg. Het zit zó diepgeworteld dat ik me haast schuldig voel voor alles wat ik met gemak gedaan krijg, alsof ik het zonder tegenwerkingen niet compleet verdien. Dat zou betekenen dat ik meer voldoening uit mijn tour in Rusland haal als ik nu afgepeigerd op de bank lag, maar dat is niet zo.
Tot vandaag heb ik niet begrepen waarom dit zo is, maar nu ik erover nadenk, klopt het met het proces waar we momenteel met z'n allen in zitten. Vanuit het verlangen naar innerlijke vrijheid groeien we naar een natuurlijke staat van 'Zijn' en zoals je inmiddels al gelezen hebt, is het voor mij soms nog een beetje onwennig, zeker als ik mensen tegenkom die bereid zijn om heel hard te werken voor iets dat in mijn beleving geen moeite hoeft te kosten. Het is de overtuiging die zegt dat je ergens aan moet voldoen, eerst een zeker niveau moet behalen om het te verdienen. Pure illusie als je het mij vraagt.
Een mooie bevestiging kreeg ik vorige week. Al een tijdje voel ik dat meer en meer mensen met de 2012-profetie bezig zijn. Ik krijg er veel vragen over, ook tijdens mijn tours in het buitenland. In Moskou was het niet anders, want veel mensen wilden weten wat er op 21 december precies gaat gebeuren. Aan de manier waarop de vragen mijn kant op komen, merk ik dat er een beetje angstig naartoe geleefd wordt. Er was zelfs iemand die zich afvroeg of we op die dag wel stroom hebben. Zo ver gaat het dus al. Er heerst een bepaalde onzekerheid waarbij men onbewust rekening houdt met een negatieve uitkomst. Dan vraag ik me af waarom. Ik geloof zeker dat we een belangrijke tijd ingaan, de meest bijzondere in onze evolutie, en dat we samen groeien naar een hoger bewustzijn. Het is alleen die hardnekkige overtuiging die de boel op z'n kop zet – lijden is groeien. We moeten er voor werken, pijn en tegenslag overwinnen, anders zijn we het bewustzijn gevoelsmatig niet waard. Liever zou ik willen zeggen dat we in ons leven al genoeg hebben geleden en we nu lekker 'lui' mogen 'Zijn'.
Het Natuurlijke Zijn
Als ik nu terugdenk aan Moskou, moet ik stiekem wel een beetje lachen. Zo voelde ik in de zaal de oren spitsen zodra ik over 2012 begon, al vertel ik niet meer dan dat wij samen creëren wat er zal gebeuren. Maar het roept ook wel een zekere baldadigheid in me op. Ik heb bijvoorbeeld wel eens overwogen om voor de grap (uiteraard met de juiste intentie) een signaal af te geven. In mijn fantasie zette ik dan een spaaractie op de website met de tekst:
'Nu bij aankoop van elk Janosh-product een gratis stempel. Sla je slag, want een volle spaarkaart garandeert een veilige overstap naar de nieuwe tijd!'
Natuurlijk zou ik dit nooit echt doen, maar door er met humor naar te kijken, kun je er makkelijker afstand van nemen. Dan ga je niet mee in de massahysterie, maar blijf je zuiver voelen. Het neemt niet weg dat de 2012-profetie een populair onderwerp is en dat is logisch, alleen heeft het niet veel van doen met waar ik de mensen in wil inspireren. Zoals ik zelf inmiddels ervaren heb, is de groei naar liefde en vrijheid niet afhankelijk van één datum in de toekomst. Iedere dag kun je er voor kiezen, elk moment heb je de mogelijkheid om naar je kracht te gaan. Daar is geen wonder voor nodig. Het wonder zit in jou en je vind het alleen als je volledig accepteert wie jij bent.
Aan de mensen die graag filosoferen, kan ik alleen zeggen dat ik absoluut geloof in een keerpunt. We starten een nieuwe cyclus op, maar ik voel ook dat de snelheid van onze transformatie niet te voorspellen is, want het hangt af van het geheel. Feit is dat we gevoeliger worden, dat onze creatiekracht toeneemt en we steeds meer zien en ervaren. Samen groeien we naar het 'Natuurlijke Zijn' en de enige informatie die we daarvoor nodig hebben, is informatie over onszelf. Daarbij zijn het de meest simpele vragen die ertoe doen. Waar sta ik? Wat wil ik? Hoe wil ik er komen? Wat heb ik daarvoor nodig? Het geeft je een ingang om erachter te komen waar jouw keuzes op gebaseerd zijn, zodat je gaandeweg ontdekt welke intentie klopt en welke niet. Handel jij vanuit oude angsten, overtuigingen, onzekerheden of vanuit een dieper verlangen? Pak elke uitdaging aan om dichter bij jouw Zijn te komen, want daar ben je naar onderweg – de vrijheid om vanuit het hart te leven.
Het verschil tussen weten en voelen
Nu kan ik er nog veel langer op doorgaan, maar voor mij is er een belangrijk verschil tussen weten en voelen. Ik kan je nog vaak genoeg zeggen dat je in jezelf moet geloven, dat jouw ziel alle kennis in zich draagt, maar één ervaring roept veel meer op dan duizend woorden. Daarom wil ik iets delen wat mij persoonlijk erg heeft geraakt. Een voorbeeld van hoe sterk de puurheid van een ziel kan zijn. Tijdens deze tour in Rusland had ik een ongewoon gesprek met een vrouw die haar kleine zoontje bij zich had. Ze vertelde me dat ze problemen had met zijn fysieke gesteldheid en van mij wilde weten wat ze daaraan kon doen. Het zat haar in de weg omdat het veel energie kostte om de jongen goed te verzorgen. Nu werk ik bijna nooit met kinderen, dus gaf ik aan dat ik het lastig vond om er direct op te antwoorden, waarop de moeder mij vroeg om haar zoontje in de ogen te kijken om te zien of ik contact met zijn ziel kon maken. Dat wilde ik niet direct doen, omdat ik zag dat het probleem bij de moeder lag, maar ze stond erop dat ik haar kind in de ogen moest kijken. Uiteindelijk stemde ik toe en tien minuten later stond ik op mijn kamer met tranen in mijn ogen. Zonder één woord te wisselen, vertelde het zoontje mij namelijk het volgende:
Hij: "Jouw ziel vertelt mij dat ik mezelf kan helen."
Ik: "Denk jij dat je dat kunt?"
Hij: "Ja, als de tijd rijp is."
Na alles wat ik bij zijn moeder had opgepikt, wist ik precies wat hij bedoelde. Hij wilde haar onvoorwaardelijke liefde voelen voordat hij de keuze zou maken om zichzelf te helen. Zij moest hem eerst accepteren zoals hij is, inclusief zijn fysieke manco. Alleen dan zou hij de keuze maken om gezond te zijn. Ik heb zelf twee prachtige kinderen, dus je kunt je voorstellen hoe diep dit mannetje mij heeft geraakt. Maar dat was niet het enige. Ik voelde de kracht van zijn ziel, die tot mij sprak als een meester. Voor mij was het een bevestiging van wat ik al wist: wij zielen zijn hier om elkaar te raken. We spiegelen de ander zijn waarheid en helpen elkaar, goedschiks of kwaadschiks, om het juiste pad te kiezen. Ik had nooit verwacht dat een vierjarige jongen het mij zou laten voelen en ik prijs mezelf gelukkig dat hij buiten zijn eigen moeder ook mij deze ervaring heeft gegeven. Want zoals ik eerder al zei: tussen weten en voelen zit een verschil.
Als ik eraan terugdenk, komen de emoties weer bovendrijven. Een jongen van vier die voelt wat echte liefde is. Je vraagt je dan af: wat houdt ons tegen om hetzelfde te voelen? Waarom hebben we zoiets wonderlijks als onvoorwaardelijke liefde gekoppeld aan kennis? Er valt niets te leren of te bereiken, want je hoeft alleen maar te zijn wie je bent. Het is zo fijn, zó bevrijdend! Gewoon je liefde tonen; zoiets kun je toch onmogelijk leren? We weten allemaal hoe het voelt, alleen zit er vaak nog angst op. Wees echter niet bang om gekwetst te worden. Als een ander jou niet kan accepteren en je afwijst, is dat jammer, maar maak er geen punt van. Afwijzing betekent dat de ander nog niet klaar is om jouw liefde te ontvangen. Hij of zij zet zich af tegen iets dat nog niet veilig voelt, waar nog weerstand op zit of pijnlijke ervaringen aan verbonden zijn. Heb vrede met de situatie en voel mededogen voor de mensen die stoeien met hun gevoel. Ook zij zullen er komen… wanneer de tijd rijp is.
Zielsverbinding
Laat ik nu weer even opstijgen voor de helikopterview. Waar de massa zich focust op 21 december, vind ik het veel interessanter om me af te stemmen op de tijd erna. Wat achter ons ligt, was slechts bedoeld om één kant van de dualiteit te ervaren. Dan moet ik meteen denken aan iemand die mij een keer de vraag stelde: hoe leg je een vis uit wat water is? Simpel: door 'm eerst op het droge te leggen. Vanuit die gedachte kan het niet anders dan dat we onderweg zijn naar liefde en eenheid. Het gevoel van eenzaamheid kennen we immers door en door. De tijd is nu om het plaatje compleet te maken, om de keerzijde van ons proces te ervaren. Je zult een sprong moeten maken door jouw werkelijkheid opnieuw te scheppen. Ik geef toe: het kan eng zijn. Dat wat altijd zo vertrouwd voelde, is straks de realiteit niet meer.
Voor velen zal dit verwarring geven. Mijn gids Saïe heeft me wel eens verteld dat angst en pijn zullen toenemen, omdat de ziel in een vacuüm wordt getrokken waar het lichaam minder snel aan went. Het gevolg is meer last van hoofdpijn, stress, fysieke klachten en emotionele schommelingen. Vergelijk het met de vis. Gooi je 'm in het water, dan zal hij eerst aan de temperatuur moet wennen en rustig zijn draai moeten vinden. Zo werkt dat ook bij ons. De nieuwe frequenties starten op onbewust niveau en het duurt even voordat we daaraan gewend zijn. Bovendien is liefde een gevoel dat van binnen naar buiten wil stromen. Het is de reden waarom alles wat we van buitenaf aantrekken, direct weer wordt afgestoten. Ook ik ervaar het steeds meer. Ik krijg verschillende personen op mijn pad die me iets willen aanreiken, meestal omdat ze iets voelen wat ze zelf denken te missen. Vaak ben ik erop ingegaan, maar kreeg ik naderhand altijd de deksel op mijn neus.
Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe dit komt. Ook hierin was ik 'lui', onder andere in het onderhouden van contact. Iemand doet mij dan bijvoorbeeld een voorstel of aanbod, die ik onbewust vergeet te behandelen. Plotseling krijg ik dan dringende telefoontjes of sms'jes met het verzoek om zo snel mogelijk te reageren, waar ik allerminst gevoelig voor ben. Lange tijd heb ik niet begrepen waarom ik hier zo laconiek mee omging. Ik heb mezelf er vaak voor veroordeeld, maar inmiddels zie ik het patroon. Het is niet langer ik, maar mijn ziel die beslist om contact te maken, wat alleen mogelijk is via hartconnectie. Als er iets niet klopt – de frequenties raken elkaar niet – komt er weerstand om de liefde te laten stromen en wordt de verbinding automatisch verbroken. Je zou kunnen zeggen dat we richting een punt gaan waarop verbale expressie ondergeschikt wordt aan een nieuwe vorm van communicatie, of zoals Saïe het graag noemt: zielsverbinding.
Spiegel of soortgenoot
Belangrijk in de komende tijd is dat we ons bewust worden van hoe belangrijk deze zielsverbinding is. Het kan alleen ontstaan als je alles loslaat, al je programma's en overtuigingen. Letterlijk alles wat jou bij je gevoel vandaan houdt, zodat je duidelijk onderscheid kan maken tussen wie klaar is voor jouw liefde en wie nog niet. Als je plotseling rare sprongen maakt, jezelf opsluit of juist de confrontatie aangaat, weet je genoeg. Dan is er geen hartconnectie en moet je dat accepteren. Ik geloof dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, maar dat alleen onze frequentie bepaalt of we de ander zien als een spiegel of een soortgenoot. Vanuit het verlangen dat we allemaal delen, zullen uiteindelijk de frequenties zich op elkaar afstemmen en creëren we eenheid door ons met elkaar te verbinden.
Op 22 december begint het proces en als jij je niet laat afleiden door het drama dat verzonnen is, zul je zien dat we niet zo verschillend zijn als de buitenkant doet vermoeden. Want elk mens wil vrijheid, hetgeen we elkaar kunnen geven als we onze ziel naar buiten laten. Alleen dan kunnen we ons verbinden en in vrede met elkaar omgaan. Vecht daarom niet langer tegen dat wat al is opgestart. Ga niet op zoek naar antwoorden die er niet zijn. Ook als je weer in een bekende valkuil stapt, is dat niet erg. Het gaat erom dat je elke les aangrijpt om dichter bij het Zijn te komen. Beloon jezelf als je over een grens gaat en stimuleer jezelf om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Deel je dromen en fantasieën, begroet een vreemde op straat, geef eens een echte knuffel in plaats van een hand en als je hard moet zijn door iemand goed de waarheid te vertellen, ontneem die ziel dan niet de kans om te groeien. Jij bent een voorloper, dus zorg dat je dat ook blijft. Word geen eenling door je af te zonderen, want daar heeft niemand iets aan.
Aftellen met een knipoog
Ik ben er heilig van overtuigd dat wij de kracht hebben om een betere toekomst te creëren. Gelukkig mag ik er vaak getuige van zijn als in de theaterzalen eenheid zie ontstaan. Dan gaat voor mij de hemel open en mag ik weer even genieten van dat waar we allemaal naar onderweg zijn. Maar ook achter de schermen geniet ik van elk moment en ik hoop jou te inspireren om hetzelfde genot naar je toe te trekken. Laat je niet uit het veld slaan als iemand je afwijst, want het is niks meer of minder dan twee zielen die niet op dezelfde frequentie trillen. We zien de persoon, we horen diens woorden, maar niets is wat het lijkt. Onbewust gebeurt er veel meer dan je je kunt voortstellen, dus communiceer in liefde en met respect. Straf jezelf niet voor de fouten die je maakt. De ultieme staat van Zijn is een gevoel waar je langzaam aan gehecht moet raken.
Op naar 21 december… of nee: 22 december! Zelf ben ik dan in Moskou, maar in het najaar hoop ik je graag te zien bij onze finale in het Inspirience Centre (zie agenda). Het maakt namelijk niet uit welke datum we kiezen. Ons keerpunt is wanneer wij dat bepalen, te weten dat liefde er op elk moment mag zijn. Laten we intussen met een knipoog aftellen tot de massa inziet wat wij al voelen: er is niets om op te wachten, want samen zijn wij de verandering waar we zo naar verlangen. Vanuit Riga zeg ik 'ardievas' en wens ik je een prachtige tijd toe.
Een ziel op reis vraagt de weg via zijn hart.
Van hart tot hart,
