Wie vertrouwd is met mijn werk, weet dat elk hologram invloed heeft op een specifiek deel van ons onderbewustzijn. Ik noem ze codes, omdat ze je helpen om verborgen kennis in jezelf te ontcijferen. Iedere code bevat informatie in de vorm van een frequentie, oftewel: een energietrilling die met ons gevoel resoneert. In mijn columns – gekoppeld aan mijn nieuwste code – beschrijf ik mijn ervaringen die gepaard gaan bij het ontvangen van deze frequenties. Elke maand behandel ik degene die op dat moment het sterkst aanwezig is en geef ik mijn mening over onze ontwikkeling binnen dit thema.

Mijn waarheid

Het is precies zoals het is.

Wat een tijd, wat een ervaringen! Steeds meer raak ik ervan doordrongen hoe bijzonder het is om in deze tijd te leven. Er is van alles gaande en het creatieproces neemt een megasprint als nooit tevoren. Voor mijn gevoel zit ik in een wilde achtbaan met scherpe bochten. Het ene leermoment is nog niet voorbij of het andere dient zich alweer aan. Afgelopen maand heb ik bewust mijn column geschrapt en dat was nodig. Ik had voor mezelf meer tijd nodig om de ontwikkelingen van de laatste maanden te verwerken. Bovendien is The 5D Challenge (nieuwe online workshop) een tijdrovend project gebleken dat zich niet zomaar laat creëren en ook mij tot de grenzen van mijn kunnen drijft. Ik doorleef het met elke emotie in mijn systeem; zó inspirerend was het creatieproces nog nooit!

Zijdelings lopen er ook andere processen die me aan het denken hebben gezet. Ik begeef me steeds vaker op onbekend terrein en realiseer me dat ik amper de tijd neem om mijn belevingen een plekje te geven. Je kent het vast wel: je maakt verschillende dingen mee en achteraf besef je pas wat er is gebeurd. Het is alsof je een puzzel legt waarvan je de stukjes nog aan het verzamelen bent, maar dan ineens het begin van het plaatje ziet. Er is iets aan het ontstaan, een keerpunt is bereikt en deze maand deel ik graag de aanloop naar het moment waarop ik niet anders kon dan mijn eigen waarheid te spreken.

Ik kijk in een spiegel

Ik roep vaak: 'Leef je waarheid, creëer je droom.' Ik zeg het dan met volle overtuiging tegen mijn publiek, maar indirect ook tegen mijzelf. Ik kijk in een spiegel als ik de mensen toespreek en dat is soms ook confronterend. Natuurlijk kan ik zeggen dat ik mijn passie heb gevonden en dat ik mijn waarheid leef, maar passie is geen bestemming; het is een pad. Waar ben ik dan zelf naar onderweg? Wat is mijn streven? Ik weet dat ik dit werk niet alleen doe omdat ik het leuk vind, want ik wil ook bijdragen aan een betere wereld. Ik heb de intentie om mensen in hun kracht te zetten en ze te inspireren om hun eigen meesterschap op te pakken. Toch voelde ik onderhuids al een tijdje dat er kleine stukjes ontbraken. Het verhaal was nog niet compleet, maar waar ik dit nou op baseerde, wist ik niet.

Van binnen borrelde er iets nieuws op, maar de weg naar buiten gaat via woorden die ik nog niet kon vinden. Ik wilde een gevoel delen dat zich niet liet vertalen, net alsof ik zat te broeden op een hologram dat maar niet aan de oppervlakte wilde komen. Elke keer weer probeerde ik contact te maken met wat me bezighield – kwetsbaar voor publiek gaan staan en afwachten of de juiste woorden zouden komen.

Mijn pogingen waren tevergeefs. Ik kon de vinger er maar niet op leggen. In vertrouwen liet ik het los met de gedachte dat alles op het juiste moment aan het licht komt. Nu dat is gebeurd, wil ik graag delen wat er zich achter de schermen heeft afgespeeld. Daarom maak ik even een korte reis terug in de tijd naar vorig jaar september.

De eerste voortekenen

Mijn eerste inzichten kreeg ik tijdens mijn derde reis naar het Altai gebergte in Siberië. Daar is het begonnen. Als je mijn vorige columns gelezen hebt, ken je mijn verhalen over de ik- en wij-frequentie, de energie van het slachtoffer en de leider. Ik heb geschreven over de kenmerken van ons gezamenlijke proces, de frequenties waar we ons via gedachten en woorden mee verbinden en welke invloed dat heeft op de dag van morgen… of laat ik het anders zeggen: op ons creatieproces. Zo heb ik altijd voor ogen gehouden om (ook met mijn columns) mensen te inspireren naar hun kracht te gaan, contact te maken met hun essentie en van daaruit hun realiteit te veranderen zodat deze aansluit bij wie ze werkelijk zijn. Die lijn zet ik uiteraard door, maar de afgelopen tijd is er iets veranderd in de manier waarop ik dit wil doen. Het ongrijpbare gevoel heeft vorm gekregen en nu houd ik ook niets meer achter. Het is wat het is.

Zoals gezegd was Altai het startpunt. Er kwamen emoties boven die ik nog niet kon plaatsen, welke ik beschouwde als de eerste voortekenen. Nu gebeuren er altijd indrukwekkende dingen in Altai, waar de energiefrequenties extreem hoog zijn. Je gaat twee wekenlang fysiek en mentaal door de molen, je ziel ligt bloot en achteraf heb je altijd even tijd nodig om daarvan te herstellen. Die tijd heb ik mezelf niet gegund. Ik moest meteen door met het volgende, want er lagen behoorlijk wat projecten op tafel, maar om nou in één keer helemaal om te slaan zag ik ook niet zo zitten. Ik besloot voor een tussenweg te gaan door de energie van Altai in mijn presentaties te verwerken. Zo kregen de nieuwe inzichten toch een plekje.

Rusland voor en Rusland na

In november, toen ik weer een bezoek aan Rusland bracht, voelde ik weer een verschuiving. Het was de eerste keer dat ik met mijn rechterhand Benjamin op reis ging en dat was best wel even spannend. Je moet dan op een nieuwe manier aan elkaar wennen, maar al vanaf het begin voelde ik me heel comfortabel in zijn aanwezigheid. Bovendien wakkerde hij iets in me aan, waardoor ik tijdens de presentaties over grenzen durfde te gaan. Dat voelde heel bevrijdend, als een soort eerste stap naar een nieuwe fase. Naderhand werd ik meteen weer teruggeworpen op dat vreemde gevoel dat er nog iets ontbrak. Ik had iets in mezelf ontdekt, maar wist niet waar het voor diende. Het voelde alsof ik werd voorbereid op een stap die ik nog moest maken, maar wat is die stap dan?!

Bij thuiskomst kon ik me maar moeilijk losmaken van deze energie. Mijn omgeving zal wel gek van me geworden zijn, want in elk gesprek was het Rusland voor en Rusland na. Ik wilde dit moment aangrijpen, het gevoel niet meer loslaten en gebruiken om ook in Nederland mezelf over de grens te tillen. Ik voelde dat er iets moest gebeuren, zat er dit keer dichtbij, maar voelde het opnieuw uit mijn handen glippen. Wederom moest ik het loslaten: mijn waarheid bleef verborgen. Later bleek dat ik dit proces niet zomaar aan de kant kon schuiven. In een soort vage dagdroom werd ik geconfronteerd door mijn gids Saïe…

De ultieme waarheid bestaat niet   

Saïe – zuiver, eerlijk en recht voor zijn raap – vertelde me dat de tijd rijp was om te stoppen met acteren. Ik moest mijn zachtaardige gedrag van de eeuwige pleaser los gaan laten. Die rol paste niet meer bij me, want ik moest nu mijn waarheid gaan uitspreken. Ik was verbijsterd! Pleaser? Hoe durft ie! Ik verkondig geen toneelstukje! Ik ben altijd eerlijk geweest en wil de mensen inspireren om samen onze maskers af te zetten. Nu wordt mij indirect verweten dat ik zelf nog steeds een masker draag. Maar Saïe was ervan overtuigd dat ik mezelf nog niet volledig had laten zien. "De wereld wacht op de waarheid," zo zei hij het. "Je hebt lang genoeg gespeeld en geoefend. Je bent er nu klaar voor."

Ik kon geen woord meer uitbrengen. Normaal heb ik altijd wel mijn zegje klaar, maar dit keer was ik redelijk in shock. Ik begreep er helemaal niets van. Ontwaakt uit mijn dagdroom heb ik dit stuk meteen weer losgelaten en in het vakje 'fantasie' geplaatst. Dit moest ik snel vergeten, want er was teveel te doen om me hiermee bezig te houden.

Wederom kreeg ik  in Rusland mijn antwoorden. In februari keerde ik terug naar Moskou en Siberië met de focus op een druk schema. Er was geen tijd voor rust, zelfs niet om tussendoor goed te slapen, met een ongemakkelijke nachtvlucht naar midden Siberië en enkele uren na aankomst alweer opstarten voor een presentatie. Waar in Moskou het thema Mirrors of the Soul erg aansloeg, besloten we op het laatste moment om deze ook hier te doen – waar dat eigenlijk niet gepland was. Het voelde gewoon beter om in deze energie door te gaan. Sterker nog: in Moskou had ik iets laten liggen dat er in Siberië wél uitkwam. Ik werd opgetild en voelde me compleet, krachtig en stil van binnen. Het leek wel of ik een andere persoon was. De woorden stroomden als golven van inspiratie en er was niets meer dat me nog tegenhield om vrijuit te spreken.

’s Avonds aan tafel geschoven voor een min of meer verplicht diner met onze host, maar het liefste wilde ik met Benjamin naar mijn kamer om alles rustig te verwerken. Wat was er gebeurd? Wat is er gaande? Ook hij voelde het, wilde ook zoeken naar de antwoorden, want er was iets omgezet waar we onze vinger niet op konden leggen. Hoe kon het dat ik onvoorbereid voor de groep was gaan staan en voor mijn gevoel het publiek wel uren heb toegesproken? Waar kwam deze creatieve kracht zo plotseling vandaan? We hebben de hele nacht gepraat en gezocht naar de juiste woorden om dit gevoel te omschrijven, maar veel wijzer werden we niet.

Houd ik nog iets achter?

Al een tijdje voel ik dat ik niet mijn complete waarheid deel. Niet dat mijn verhaal niet klopt, maar er ontbrak iets. Ik heb voldoende bevestigingen gehad dat de activaties werken en dat ik de juiste aanpak heb gevonden. Daar ligt het niet. Het is meer een gevoel van: 'Houd ik nog iets achter?' Ik moest weer terugdenken aan de dagdroom waarin ik Saïe had gesproken en begon in te zien dat het niet zomaar fantasie was. Ineens begreep ik wat hij me wilde zeggen. Mijn probleem is vaak geweest dat ik angst had om een publiek toe te spreken, omdat ik van nature een slecht acteur ben. Met de jaren heb ik mijn rol op het podium weten te verfijnen en stap ik nu zonder plankenkoorts het podium op. Maar de rol is belangrijker dan de waarheid geworden, waardoor ik lange tijd de inspirator heb gespeeld, in plaats van daadwerkelijk te inspireren. Ik heb deels mijn waarheid achtergehouden omwille van de show, terwijl het grotere plan niet is om mensen te entertainen, maar om ze in hun eigen kracht te zetten.

Het schema in Rusland liet niet toe om hier al te lang bij stil te staan. Als er al een moment voor bezinning was, dan werd ik er meteen aan herinnerd dat er nog privésessies op het programma stonden. Tussentijds liet ik mijn gedachten teruggaan naar de momenten dat ik met de microfoon in mijn handen stond en de zaal inkeek. Ik kon niet ontsnappen aan wat Saïe mij duidelijk had willen maken. Ik begon mezelf te confronteren. Is een leider wel degene met de beste speech? Zijn de grootste meesters degenen met de meeste volgelingen? Ben ik wel eerlijk als ik niet alles uitspreek? En valt de waarheid te bedekken onder een mantel van liefde?

De voorbereiding op 'Refinement to Ascension'

Al eind oktober 2011 was het bekend dat ik op 24 februari in de Jaarbeurs in Utrecht een presentatie zou geven. Dit zou gekoppeld zijn aan de heersende frequenties van deze speciale dag, waarop volgens de Maya-kalender een nieuwe energiegolf zou worden opgestart. Geloof het of niet: tot een week voor de presentatie had ik nog niks. Hoewel het thema al duidelijk op de website was beschreven, had ik inhoudelijk nog niets voorbereid. Voor mijn gevoel kon ik ook nog niet aan de presentatie beginnen. Ik moest wachten op het juiste moment om ermee aan de slag te gaan en dat moment was nog niet voorbijgekomen.

De laatste dag van deze Rusland tour zou Benjamin de tekst gaan herschrijven. In grote lijnen stond de informatie al op het scherm, maar het overgrote deel moest nog uitgewerkt worden. Terwijl ik de hele dag privésessies had, zat hij op zijn hotelkamer achter de laptop te werken en steeds tussen de sessies door kwam ik even langs om rustig te aarden. Het tempo zat er bij hem lekker in en na enkele sessies kondigde hij aan dat bij de volgende pauze de tekst klaar zou zijn. Zo liep ik bij het volgende contactmoment met een vreemd voorgevoel de gangen van het hotel door. Het voelde of ik in slow motion richting zijn kamer liep, welke op een verdieping lager was dan de mijne. Nog even dacht ik dat het te maken had met de sessie die ik zojuist had, want het lukte me niet goed om mijn blik op scherp te houden. Ik had het gevoel alsof ik werd weggetrokken, een andere wereld in. Het was vergelijkbaar met het gevoel dat ik eerder al tijdens de presentatie had. 

Ik klopte aan en de deur ging gelijk open. Ik zie nog zijn ogen voor me. Ze waren groot en lichtelijk verward. "Ik heb je tekst bewerkt," begon hij, "Maar het lijkt wel alsof ik het niet geschreven heb. Ik was er niet bij. Het voelde heel vreemd en als ik het teruglees, dan klopt het niet helemaal met jou input. Een aantal dingen zijn compleet anders, dus ik weet niet of dit met jou resoneert." Ik liep naar zijn laptop en las de tekst. Na enkele alinea's was ik in shock! Nee, dit was inderdaad niet wat ik mijn hoofd had. Ik zou mezelf over een behoorlijke grens moeten duwen om dit voor elkaar te krijgen. Het zweet brak me uit!

Nadat ik even was gaan liggen om het allemaal te laten bezinken, zag ik weer Saïe voor me. Ineens schoot het door me heen: dit is mijn waarheid. Er is geen weg meer terug. Dit is wat ik wil vertellen en wat ik al die tijd heb weggedrukt. Het is de boodschap (hoe vreemd het ook klinkt) dat de echte waarheid niet bestaat. Waar ik het lange tijd niet had gevoeld, kwam ineens een enorme angst in me opzetten. Benjamin vroeg me nog: "Durf je dit echt aan?" Ik was al zover gekomen en had naar antwoorden gezocht. Nu kreeg ik het groot op de muur en kon ik niet anders dan bevestigend knikken. Zo zal het zijn. Er was geen tijd om verder te praten, de volgende sessie wachtte, maar mijn gedachten bleven de hele dag bij 'Refinement to Ascension'. Ik voelde dat daarna alles anders zou zijn.

24 februari 2012, Utrecht

De deuren gingen open en de zaal liep langzaam vol. In een uitverkochte Media Plaza zou ik gaan doen wat ik nog niet eerder had aangedurfd. Er was een kort moment dat ik dacht: nu voldoe ik niet meer aan wat er van me verwacht wordt. Nu ga ik mijn waarheid delen, dat stukje wat ik al langer voelde maar niet uitte. Vlak voor de start kwam nog even mijn twijfel terug. Er zouden mensen versneld in hun kracht komen, hun doel bepalen en er vanaf nu écht voor gaan. Ik voel het. Ik weet het. Maar er zullen ook zeker mensen teleurgesteld zijn of zelfs boos worden. De dualiteit zal groot zijn, maar er is nu geen weg meer terug. Ik ben niet langer in staat om een rol te spelen, om mijn visie te blijven verbloemen met informatie die al voorhanden is en mijn repertoire te schalen onder het kopje 'spiritualiteit'. De mensen verdienen eerlijkheid en die wil ik ze geven. Ik kan alleen nog maar mijn waarheid delen, eerlijk en kwetsbaar zijn en vertellen waarom ik dit doe.

Mijn intro was simpel, zoals het op de website stond:

"2012. Een nieuwe tijd. Een nieuwe energie. Een nieuwe boodschap. De Maya's voorspelden 21 december 2012 als 'Het Einde der Tijden'. Onze evolutie zal een climax bereiken en de wereld voorgoed veranderen. Voorafgaand aan deze datum zijn er enkele data waarop de energiefrequenties op Aarde drastisch stijgen. Vandaag – 24 februari 2012 – is zo'n dag…  een nieuwe kans om versneld te groeien, je innerlijke creatiekracht op te pakken en jezelf los te maken van alles dat jou nog bij je droom vandaan houdt. De sleutel tot jouw meesterschap is het besef dat je niemand meer nodig hebt. Er is niets om op te wachten, want er zal dit jaar niks gebeuren, tenzij jij iets onderneemt.  Nu is het moment aan jou om te kiezen: ga je ervoor of blijf je achter? Vandaag kun jij een belangrijke stap zetten, als jij durft te luisteren naar wat jouw hart je zegt."

Ik wil niet langer een rol vertonen

Utrecht was het moment waar ik naartoe had geleefd. Ik deelde mijn waarheid, mijn intentie en mijn kwetsbaarheid. Het was een bijzondere avond waarop ik niets wilde achterhouden. Mijn waarheid, mijn woorden: het is wat het is. In de zaal kon ik voelen dat het goed werd ontvangen. Voorgoed nam ik afstand van ergens aan te moeten voldoen en dat voelde heel bevrijdend. Dit gevoel heb ik willen overbrengen op het publiek op een moment waarop niemand het zou verwachten: vlak vóór de activatie Ascension. Ik gaf iedereen de keuze om niet meer te volgen, om alleen nog naar je eigen waarheid te gaan leven. Dit kwam aan, want het zette de zaal in beweging. Een aantal mensen liep de zaal uit; vol kracht, vol energie, vol trots. Er liep een aantal boos en teleurgesteld weg. Er ontstond een chaos, maar zoals een mooie lotusbloem opgroeit vanuit de modder ontstaan vanuit chaos de mooiste dingen. Ik voelde dat het ging zoals het moest gaan. Een gedenkwaardig moment die men niet meer zal vergeten…

Het was nodig, deze actie, om tot een keerpunt te komen. Ik wil niet langer een rol vertonen of dat mensen mij volgen. Zoals ik al vaker heb gezegd: ik ben alleen verantwoordelijk voor wat ik doe en zeg, niet voor hoe het wordt begrepen. Iedereen heeft zijn eigen waarheid en het moment dat we dat gaan beseffen, kunnen we deze wereld veranderen. Dan zullen we opstaan, onze innerlijke kracht oppakken en inzien dat we alles kunnen creëren wat we willen. Dan zijn we in vrijheid, in liefde en staat niets ons nog in de weg. De mensen die dit hebben opgepikt verdienen een compliment en wens ik heel veel succes bij de manifestatie van hun dromen. En ook voor mij was dit een belangrijk moment en ik houd het ook bij mezelf. Ik heb mijn masker afgedaan, mijn waarheid gesproken en ik weet: vanaf nu zal alles anders zijn. 

Als laatste wil ik nog een reactie delen. Ik heb na afloop een mail gekregen die mij raakte en waarbij ik voelde dat deze persoon het begrepen heeft. Al is het er maar eentje van de 500 die dit gevoel mee naar huis heeft genomen, dan is mijn missie al geslaagd. Haar reactie was: "Je hebt ons weggejaagd, terug naar onszelf, naar ons eigen zijn."

Van hart tot hart,

Janosh.