Wie vertrouwd is met mijn werk, weet dat elk hologram invloed heeft op een specifiek deel van ons onderbewustzijn. Ik noem ze codes, omdat ze je helpen om verborgen kennis in jezelf te ontcijferen. Iedere code bevat informatie in de vorm van een frequentie, oftewel: een energietrilling die met ons gevoel resoneert. In mijn columns – gekoppeld aan mijn nieuwste code – beschrijf ik mijn ervaringen die gepaard gaan bij het ontvangen van deze frequenties. Elke maand behandel ik degene die op dat moment het sterkst aanwezig is en geef ik mijn mening over onze ontwikkeling binnen dit thema.

De laatste sprong

Jarenlang leefden we toe naar het magische 2012 en nu is het eerste kwartaal alweer voorbij. Soms lijkt de tijd wel door onze vingers te glippen. We hebben er geen grip op. Nog steeds zie, lees en hoor ik dat veel mensen zich afvragen wat ons dit jaar staat te gebeuren. Waar hebben we al die tijd naar uitgekeken? Wat pruttelt er onder de deksel van de pan? Wat is de gecodeerde boodschap in de kalenders van de Maya's? Als ik er over nadenk, moet ik toch wel een beetje lachen. Bekijk ik het puur nuchter, dan vind ik het komisch dat er ooit diep in de regenwouden een primitief indianenvolk leefde dat een mysterieuze voorspelling deed waar nu de hele wereld in spanning op wacht. Wij hebben televisie, computers, internet, media en technische voertuigen om onszelf door tijdzones te bewegen en zelfs de ruimte in te schieten, maar toch schijnen we die vreemde sjamanen van duizenden jaren geleden nog steeds niet te kunnen begrijpen.

Gekke gedachte, niet waar? Op zo’n moment vraag ik me af waarom we hier zo mee bezig zijn. Volg je de fora op internet, dan heb je leesplezier voor de rest van het jaar, want de 2012-profetie is een hot item. Er wordt gesproken over de Vijfde Dimensie, de terugkeer van de Verlosser op Aarde, maar ook over catastrofe in de vorm van natuurgeweld of een nieuwe IJstijd. De spirituele markt beleeft hoogtijden met alle aandacht die er ineens voor 2012 is gekomen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Vandaag kwam ik erachter dat als je in Rusland op Google de zoekterm ‘2012’ intypt, mijn column over dit thema op de eerste pagina verschijnt. Bizar als je bedenkt dat ik hier nog maar pas actief ben en de meeste codes nog niet half zo vaak bekeken zijn als dit artikel.

Hoewel ik me liever niet vastklamp aan het thema 2012 – mijn werk houdt niet op als dit jaar voorbij is – ben ik ergens ook wel blij dat ik er veel aandacht aan gegeven heb. Ik hoop namelijk dat zoveel mogelijk mensen mij via deze weg vinden en zich laten inspireren door wat ik in mijn column over de Maya-profetie geschreven heb. Ik wil mensen namelijk bij hun kracht brengen door ze te vertellen dat dit de beste tijd is om zelf je droom te creëren. Natuurlijk deel ik het gevoel dat er komend jaar iets bijzonders gaat gebeuren, maar ik herhaal nog maar eens: het gebeurt niet als we erop wachten. De waarheid bestaat immers niet, want die moeten we in onszelf zien te vinden.

Een rollercoaster van emoties

Over de Maya's zou ik eindeloos kunnen doorgaan, maar laten we nu eens dicht bij onszelf blijven. Wat voelen we? Ik lees veel berichten van mensen die vaker last hebben van hoofdpijn, vermoeidheid, stress of gevoelens van pijn, verdriet, angst of twijfel. Er heerst verwarring, want dit kennen we niet. Het lijkt wel of het lichaam signalen afgeeft die we niet begrijpen. Alsof het vecht tegen een ommekeer die niet duidelijk is of onder woorden valt te brengen. Als ik het op mezelf betrek, dan ervaar ik een soort rollercoaster van emoties. De afgelopen maand waren er scherpe bochten die me compleet uit balans brachten. Waar ik dacht mijn ware kracht te hebben gevonden en het idee had dat ik er al was, werd ik plotseling op mezelf teruggeworpen. Ik ging opnieuw door een heftig proces.

Soms zeg ik iets waarbij ik eigenlijk niet volledig begrijp wat ik zeg. Voor mijn gevoel klopt het volledig, maar later wordt pas echt duidelijk waar het op slaat. Het lijkt dan wel alsof mijn hart spreekt, terwijl mijn hoofd er nog niet bij kan. Zo heb ik in de laatste column mijn waarheid gedeeld, waarbij ik erop hamerde dat we moeten stoppen met aan elkaar uitleggen hoe het leven in elkaar zit. Dat we niet op zoek moeten gaan naar de waarheid, omdat die niet bestaat. We moeten terug naar ons gevoel en kwetsbaar durven zijn, zodat we elkaar inspireren tot liefde.

Op het moment dat ik de column plaatste, voelde het heel goed om hiermee naar buiten te komen, maar twee weken later zag ik wat ik ermee in beweging heb gezet. Uit verschillende hoeken kreeg ik pijlen op me gericht van mensen die me niet begrepen. Ik had onrust gezaaid in een kring van mensen die mij al heel lang volgen en zich ineens voelden afgewezen. Dit had ik niet zien aankomen. Tegelijkertijd voelde het heel dubbel: ik was compleet eerlijk geweest en dat was goed, maar ik creëerde ook verwarring waar dat niet mijn intentie was.

Definitief keerpunt

Mijn gids Saïe had me geïnspireerd om in het diepe te springen. Ik moest geen vragen meer willen stellen, niets meer formuleren of willen begrijpen, maar gewoon naar mijn eigen waarheid gaan leven. Onderweg zou ik wel zien wat er gebeurde. De tijd is nu om ervoor te gaan, anders zou ik de kans laten liggen om mijn ware kracht op te pakken. In het begin van dit jaar heb ik gevoeld dat er een nieuwe energie is opgestart. De stijging van de frequenties op Aarde neemt zó drastisch toe dat we de mogelijkheid hebben om in korte tijd bijzondere dingen neer te zetten. De enige manier om tot een definitief keerpunt te komen is om te springen, alles los te laten en vanuit het hart te gaan leven.

Om mensen te motiveren dit te doen, heb ik begin dit jaar hard gewerkt aan nieuwe inspiratietools om deze stroming op te starten. Ik bedacht The 5D Challenge, Rise ’n Shine en zette mensen zelfs voor het blok tijdens Refinement to Ascension in Utrecht. Zelf ben ik gesprongen, niet wetende wat de toekomst mij te bieden heeft, maar ik ben ervoor gegaan. Ik streef naar een nieuwe fase met nieuwe projecten, middelen en evenementen. Ik wil de energie van 2012 omarmen om ultieme vrijheid te ervaren. Vanaf nu zou ik niets meer achterhouden, maar in alles wat ik doe mijn hart laten spreken.

Waar gaat nu mijn aandacht naartoe?

De afgelopen week veranderde alles. Ineens zat ik in dubio: waar gaat nu mijn aandacht naartoe? Geef ik de voorkeur aan de mensen die samen met mij gesprongen zijn en meereizen naar het onbekende? Of kijk ik nog even terug om te zien of er nog mensen op de springplank staan? Zo ben ik voor mezelf tot een belangrijk inzicht gekomen. Een van de deelnemers van de online workshop beschreef het als volgt:

"In mijn eentje naar de finish hollen om daar 'joehoe' te roepen en te wachten op de rest is voor mij minder vervullend dan met elkaar de weg te gaan."

Zelf had ik het niet beter kunnen verwoorden. Hoewel ik niet graag terugkijk, wil ik ook niet de enige zijn die het pad bewandelt. We doen het samen of niet. De wereld heeft onze gezamenlijke energie nodig. Wat er eind 2012 gaat gebeuren, hangt af van jou en mij. Als jij kiest voor liefde is er iemand anders die deze liefde kan ervaren. Als jij kiest voor blijheid is er iemand anders die deze blijheid voelt. We zijn met elkaar verbonden en dus ook voor elkaar verantwoordelijk. Maar als niemand springt, niemand durft te kiezen om vanuit zijn of haar hart te leven, glijden we steeds verder af naar de afgrond van onze schaduw. Dan wordt angst onze meester en is onze geschiedenis van oorlog, pijn, haat en verdriet voor niets geweest.

Krijgen de doemdenkers dan gelijk? Gaat deze prachtige planeet op in chaos? Ik mag dan zelf kwetsbaar durven zijn, maar deze angst slaat me af en toe hard om de oren. Vanuit mijn diepste verlangen wil ik deze wereld in vrede en liefde zetten, maar wanneer mijn denken de overhand neemt, vraag ik me af of dit wel echt mogelijk is. Is het wel zo makkelijk als jezelf van angst bevrijden als je daarna ziet dat niemand met je meegaat? Dat de massa nog steeds in een slachtofferrol gevangen zit en de mensen om zich heen blijven kijken naar wat ze overkomt? Hoe krijg je iedereen mee? Hoe start je de energie van liefde en overgave op?

Een oude vriend

Dit is het punt waarop ik voel dat ik emotioneel ga worden. Het kost me veel kracht om dit te schrijven, maar ik heb besloten om alles te delen – met mooie verhalen kom ik niet bij de kern. Een oude vriend inspireerde mij om niet op te geven. Het doet me pijn om te vertellen dat hij binnenkort deze wereld gaat verlaten, want hij ligt op sterven. Ik ga vaak bij hem op bezoek en daar verheug ik me steeds weer op. Hoewel het lichaam langzaam aftakelt, zie ik een onbeschrijflijke liefde in zijn ogen. Je zou kunnen zeggen dat het niet van deze wereld is: zó puur en krachtig. Het doet iets met me, elke keer weer.

De laatste keer dat ik hem bezocht, zat hij in zijn tuinstoel naar buiten te kijken. Er zat een vredige blik in zijn ogen, waaraan ik kon merken dat hij blij was om me te zien. Ik kwam afscheid nemen omdat ik voor een week naar Moskou zou vertrekken, waar ik werd ingevlogen om presentaties en privésessies te geven. We spraken over van alles en eigenlijk zat ik alleen maar te luisteren. De man kan heel gepassioneerd vertellen en vanuit het niets dingen zeggen waar je nog weken over nadenkt. Ook dit keer voelde ik die passie in zijn stem toen hij begon te vertellen over zijn verleden; wat hij allemaal had meegemaakt en welke ervaringen hij had opgedaan. Ik ging er volledig in op.

Plotseling raakte mijn vriend iets in me aan. Zonder omweg drong hij door tot in het diepste van mijn ziel. Hij zei: "Je moet straight zijn." Hij herhaalde het een aantal keer en met die woorden sprak hij veel meer uit dan doet vermoeden. In zijn ogen zag ik de waarheid. Hij wilde me vertellen dat ik mijn liefde voor de wereld moest laten zien. Niet alleen aan de mensen die met me meevoelen of mij begrijpen, maar aan iedereen. Geroerd door zijn woorden nam ik afscheid: ik was klaar voor mijn reis naar Rusland.

Liefde en pijn

In Moskou had ik de luchthaven nog niet verlaten of ik voelde al dat me hier iets te wachten stond. Ik kreeg een vreemd onderbuikgevoel waarvan ik niet wist waar het vandaan kwam. Normaal ben ik goed in staat om te voelen wat mijn lichaam me te zeggen heeft, maar hier kon ik simpelweg niet bij. Er pruttelde iets in de pan dat spoedig zou gaan overkoken. Dat moment liet niet lang op zich wachten, want bij de eerste presentatie kwam er een enorme kracht in me naar boven. Na het keuzemoment van Refinement to Ascension (lees vorige column) had ik ruim een uur voor improvisatie ingepland. Ik wilde bewust mezelf tegen de muur zetten door niks voor te bereiden. Ik moest gewoon maar gaan vertellen en dan zouden de antwoorden vanzelf komen.

Met mijn tolk ging ik voor het publiek staan en ik voelde dat ze met me meeging. Wat ik vertel in het Engels kan voor het Russische publiek niet letterlijk vertaald worden, want dan mist het de energie die ik aan de woorden meegeef. Inmiddels heb ik een vaste tolk die dat heel goed aanvoelt, correct vertaalt en zelfs mijn pasjes volgt als ik heen en weer loop. Gesterkt in haar aanwezigheid, maar ook zeker door mijn rechterhand Benjamin, kon ik me volledig laten gaan…

Het kind in ons

Ik begon te vertellen over mijn jeugd, waarin ik veel pijn heb ervaren. Elke keer als ik mijn hart liet spreken, kreeg ik de deksel op mijn neus. Dan kreeg ik te horen dat ik normaal moest doen of dingen nog niet kon begrijpen omdat ik nog te jong was. Zo heb ik geleerd dat als ik mijn liefde deelde, ik alleen maar gekwetst kon worden. Ging mijn hart te ver open, dan zou iemand anders er een naald in steken. Om mezelf hiertegen te beschermen, ontwikkelde ik een gedragsprogramma waarmee ik mensen op afstand kon houden, zodat ik niet opnieuw die pijn zou hoeven te ervaren. Het heeft ertoe geleid dat ik mijn levenlang bang ben geweest om afgewezen te worden, omdat ik geleerd heb dat liefde gekoppeld is aan pijn. Toch heb ik altijd ernaar gehunkerd om mezelf weer te bevrijden; om mijn basisprogramma uit te schakelen en me vrij te voelen om gewoon te zeggen en te doen wat ik wil. Ik heb mijn hele leven uitgekeken naar de dag waarop ik iedereen weer zou mogen toelaten, zoals ik dat als kind gewend was om te doen. Ik wilde weer puur en eerlijk iemand in de ogen kijken, zeggen dat ik van die persoon hou en alleen maar dat onbeschrijflijke gevoel van onvoorwaardelijke liefde ervaren. Ik wilde weer straight zijn… gewoon mezelf, zoals ik ooit was.

Vraag je eens af: waarom licht de hele ruimte op als we een klein kind zien spelen? Wat maakt dat wij allemaal glimlachen als die tedere oogjes ons aankijken? Wat we zien is niet alleen het kind. We zien een herinnering. We herkennen datgene dat we zijn verloren toen we opgroeiden en waar we onbewust naar terug verlangen. Het is dat mooie, kwetsbare stukje dat we diep in onszelf hebben weggestopt, het ware gezicht dat achter ons masker schuilt, namelijk: onvoorwaardelijkheid.

Bij het Russische publiek kwam mijn boodschap diep binnen. Ik vroeg de mensen of ze ook hun verhaal wilden delen en vijf personen spraken de zaal vol kwetsbaarheid toe. Het was prachtig en voor mij een belangrijk moment waarop ik me weer realiseerde dat we één zijn. We stoeien allemaal met hetzelfde, want we zijn vergeten wat het is om ons hart te laten spreken. We zijn vergeten hoe het voelde om kind te zijn.

Kom naast me staan

Ik heb mijn gevoel geuit, ik ga het nog veel vaker doen en anderen inspireren om hiernaar te gaan leven. Vorige maand vroeg ik iedereen om mij niet langer te volgen, maar die boodschap miste nog een essentiële toevoeging: volg mij niet meer, maar kom naast me staan. Deel je liefde, deel je hart. Geef om jezelf, want ik geef ook om jou. Samen kunnen wij deze wereld helen. We zijn het aan onze medemens verplicht, nu dat wij weten waar het om gaat in het leven.

Zo is mijn waarheid compleet en mijn verlangen nóg groter om het uit te schreeuwen: 'Spring met me mee! Spring!' Het is zo bijzonder, zo krachtig als je je overgeeft! Natuurlijk is het ook eng, dat weet ik, want er is dan geen weg meer terug. Maar ik verzeker je dat als je daadwerkelijk voor onvoorwaardelijke liefde kiest, je nooit meer terug wilt. Het levert je alles op waar jouw hart naar verlangt en dat is waar het ons tenslotte om gaat.

Hiermee geef ik mijn slotconclusie voor het thema 2012: wij met z'n allen bepalen wat er gaat gebeuren. Wij bepalen vanuit onze eigen energie waar we naar onderweg zijn. Een ieder van ons is een klein deeltje van de God die we samen zijn. Hemel op Aarde is wat wij samen kunnen creëren als we ons verbinden. Vraag jezelf dus af: waar sta je nu? Wat wil je? Welke weg je ook kiest, je komt altijd terecht bij de meest simpele keuze die we in dit leven kunnen maken: angst of liefde. Ik heb het talloze keren benoemd, maar pas nu begrijp ik wat het werkelijk betekent – het verschil tussen afgescheidenheid en samenzijn.

De voorpret voor de frisse start

Misschien ben je nog niet zover om ook in het diepe te springen en dat is helemaal niet erg. Waar het om gaat is dat je er anders naar gaat kijken, want je bent er bijna. Jij bent een voorloper. Ze zeggen wel: de laatste loodjes zijn het zwaarst. Voor mijn gevoel is dat een illusie en zou ik liever willen zeggen: de voorpret is het leukst! Als ik terugkijk naar mijn ervaringen in Moskou had ik veel eerder kunnen springen, maar misschien wilde ik onbewust de spanning nog even vasthouden. Net als een artiest die weet dat hij het podium op moet, maar nog eventjes achter de gordijnen blijft staan om te luisteren naar het fluisterende geluid van zijn publiek.

Zie angst als voorpret voor de frisse start. Het mag dan niet altijd leuk zijn, maar als je weet dat er iets waanzinnig moois op je ligt te wachten, krijgt het een andere lading. Haal het kind in jezelf achter de tralies vandaan. Laat het vrij en zie dat onvoorwaardelijke liefde alles heelt, te beginnen bij jou. Laten we samen springen en deze duistere wereld in het licht zetten.

Ik geef jou mijn hart, want zo kom ik bij de mijne.

Van hart tot hart,

Janosh.