Wie vertrouwd is met mijn werk, weet dat elk hologram invloed heeft op een specifiek deel van ons onderbewustzijn. Ik noem ze codes, omdat ze je helpen om verborgen kennis in jezelf te ontcijferen. Iedere code bevat informatie in de vorm van een frequentie, oftewel: een energietrilling die met ons gevoel resoneert. In mijn columns – gekoppeld aan mijn nieuwste code – beschrijf ik mijn ervaringen die gepaard gaan bij het ontvangen van deze frequenties. Elke maand behandel ik degene die op dat moment het sterkst aanwezig is en geef ik mijn mening over onze ontwikkeling binnen dit thema.
Onze bevrijding
Het leven van de mens is bijzonder fascinerend. We zijn interessante wezens, constant in ontwikkeling en met zoveel dingen tegelijk bezig dat het onmogelijk is om al onze gedachten en gevoelens in kaart te brengen. Toch is het mijn uitdaging om te begrijpen waar ons gedrag vandaan komt; wat er in ons onderbewustzijn speelt; wat maakt dat wij op bepaalde manieren handelen, op elkaar reageren, ons uiten of juist niet. Hoe het kan dat onze aandacht voor bepaalde onderwerpen heel groot is en voor andere totaal ontbreekt. Het geeft me inspiratie om mijn werk voort te zetten en mensen naar hun kracht te brengen, maar bovenal om ook mijn eigen proces te begrijpen.
Vorige maand gaf ik mijn nieuwe inzichten te kennen. Toen deelde ik mijn ervaringen in Moskou, waar ik mezelf ten overstaan van het publiek bloot gaf door over mijn jeugd te vertellen. Die kwetsbaarheid werd bijzonder gewaardeerd en ook uit de vele reacties op de vorige column merkte ik dat veel mensen zich in mijn verhaal herkennen. Daarom wil ik in deze column opnieuw een stukje van mijn leven delen: de momenten waarop ik een deel van mezelf ben kwijtgeraakt en wat ik nog steeds probeer terug te vinden.
Ik voel me niet compleet
Het klinkt gek om dit te zeggen, maar ik voel me niet compleet. Zelfs als ik vrolijk ben, lijkt er iets in mijn leven te ontbreken. Ik ben gelukkig met mijn gezin, mijn werk en alles daaromheen, maar het gevoel verdwijnt niet als ik me daarop afstem. Het is niet dat het me in de weg zit, al vraag ik me wel eens af waar het mee te maken heeft. Wat mis ik nou nog in mijn leven? Wat is dat onverklaarbare verlangen waar ik niet bij kan komen? Ik heb mijn passie allang gevonden, mijn doelen gesteld en kan alleen maar winnen, terwijl het diep van binnen voelt alsof ik iets verloren heb.
De dagelijkse bezigheden houden me gelukkig bij dit gevoel vandaan. Zou ik me compleet overgeven aan mijn gedachtegang, dan raak ik al snel verstrikt in een eindeloze discussie met mezelf. Daar mag ik me niet in verliezen – ik moet blijven functioneren – dus schakel ik gewoon weer een tandje terug. Maar ook in die 'bewust-onbewust-modus' ben ik de laatste tijd niet vrij van zorgen. Overal pik ik signalen op die me confronteren met mijn eigen gevoel, of ik nu een workshop aan een groep mensen geef of naar de kassavrouw in de supermarkt sta te staren. Iedereen lijkt dezelfde, verdwaalde blik in de ogen te hebben als ik. Er gaat een soort depressie vanuit, net alsof we een beetje teleurgesteld zijn in het leven waar we voor gekozen hebben. Ik mis de openheid die ik zie als mensen bij ons de zaal verlaten, elkaar omarmend vol vreugde en enthousiasme. Dan denk ik soms: misschien moet ik mijn droom laten varen en accepteren dat die liefde bij de bakker en de slager gewoon niet haalbaar is.
Bevrijdingsdag
Het is grappig hoe ik regelmatig ervaar dat mijn eigen woorden naar me terugkeren. Zo vertel ik vaak als ik voor de groep sta: "Datgene wat je aandacht geeft, gaat groeien." Ik doel dan op angsten die werkelijkheid worden als je er teveel energie aan geeft, maar ook in mijn geval klopt dat helemaal. Ik heb van mijn gemis een issue gemaakt en het gevoel door mijn omgeving laten spiegelen. Steeds vaker zie ik mensen om me heen met elkaar discussiëren, strijdend voor hun recht en vechtend om hun gelijk. Ik bespeur onvrede bij personen van wie ik het totaal niet had verwacht en zie het slechtste in de mens naar boven komen als het onderwerp geld op tafel komt. Dan vraag ik me elke keer af: waar ontbreekt het bij ons aan? Hoe starten we samen de frequentie van liefde op? En kan ik de wereld wel inspireren als het me niet eens lukt in mijn directe omgeving?
Zo bleef mijn verwarring alsmaar groeien, totdat ik plotseling een ingeving kreeg. Vorige week bladerde ik door mijn agenda om met iemand een afspraak te maken en zag ik dat we deze maand de Tweede Wereldoorlog herdenken. We vieren Bevrijdingsdag om onszelf eraan te herinneren dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is, terugdenkend aan de heftige strijd die in de oorlogstijd geleverd is – meteen wist ik: hier moest ik iets mee doen. Al ruim een jaar prik ik belangrijke data van de Maya-kalender om een gezamenlijke energie op te starten, maar ik merk dat dit voor veel mensen nog te ver van het bed staat. Wellicht is Bevrijdingsdag een betere ingang om mensen te kunnen raken; te kunnen inspireren tot liefde. Het is tenslotte allang geen echt feest meer, maar een bijkomstigheid waar we te weinig waarde aan hechten. En dat terwijl mijns inziens ons verlangen naar vrijheid nog even sterk is, zij het op geestelijk vlak, want vrij zijn speelt nu vooral in ons hoofd. We willen liefde, geluk, passie en onafhankelijkheid; onvoorwaardelijk met elkaar omgaan en erkenning krijgen, niet voor hoe we ons voor doen maar puur voor wie we zijn. Misschien dat deze invalshoek nieuwe deuren opent en ik op Bevrijdingsdag de mensen kan inspireren om hier eens wat bewuster bij stil te staan. Ik ging er direct mee aan de slag en besloot om er een gratis webinar voor in te plannen.
De lijn tussen schijn en eerlijkheid
Ik had nog amper een idee van wat ik moest gaan delen en toch liep ik al over van enthousiasme. Ik begon te filosoferen over wat bevrijding precies betekent en op welke manier dit in verband staat met ons leven. Als je het koppelt aan onderdrukking, betekent het verlossing van bijvoorbeeld oorlog, gevangenschap of mishandeling. Het is het einde van een lijdensweg, het antwoord op de gebeden van het slachtoffer die de brug slaat naar vrede, liefde en veiligheid.
Maar bevrijding kan veel meer betekenen. De strekking voor mij – ik kreeg dit inzicht onlangs tijdens het schrijven van mijn nieuwe boek – is dat we onze aardse manier van denken overstijgen. Dat we onszelf bevrijden van complexiteit door anders naar de werkelijkheid te gaan kijken. We voeren een oorlog die niet meer nodig is: de bekende strijd tussen hoofd en hart. Hoe langer we vechten, hoe groter de dualiteit tussenbeide dreigt te worden. Ga maar eens na hoe vaak en gemakkelijk we in tweestrijd verwikkeld raken. We passen ons aan waar we dat niet willen, we stemmen toe als we het eigenlijk oneens zijn, we bewaren de vrede terwijl we boosheid voelen en andersom. De buitenwereld spiegelt een onzekerheid die niet langer bij ons past. Hoe verder we van de binnenste kring verwijderd raken, hoe dunner de lijn tussen schijn en eerlijkheid wordt. Allemaal dragen we maskers om onszelf te beschermen, maar waarom is de vraag.
Wat hebben we nodig om onszelf te bevrijden? Hoe lang moeten we het spel nog blijven spelen voordat we opgeven? Als ik het op mezelf betrek, voel ik een enorme drang om door mijn angst voor afwijzing heen te breken. Dat gaat niet op voor de momenten dat ik voor publiek sta en met mijn passie bezig ben, want dan sta ik volledig in mijn kracht. Dan ben ik blij, enthousiast en volg ik compleet mijn gevoel. Nee, het speelt daarbuiten, op de momenten dat ik met sceptici in gesprek kom: mensen in mijn directe omgeving die me niet begrijpen of me attenderen op dingen waar ik zelf niet aan gedacht zou hebben. Ze willen me zogenaamd helpen door me uit te leggen hoe het zit, te vertellen wat ik verkeerd doe en waar ik voor moet waken, maar kijken me vervolgens vreemd aan als ik over onvoorwaardelijke liefde begin. Het zijn dezelfde mensen die mijn woorden opslaan als munitie wanneer ze die nodig hebben om hun gelijk te halen, met de uiterst pijnlijke dooddoener: "Ben jij nou diegene die over onvoorwaardelijke liefde spreekt?!"
Je kunt je voorstellen dat ik op zulke momenten boosheid ervaar, maar op wie moet ik nu echt boos zijn? Op de ander, omdat die me veroordeelt? Is dat niet te makkelijk? Ontloop ik dan niet mijn eigen proces? Moet ik niet wat beter naar mezelf kijken, waarom ik me afsluit als ik voel dat ik niet volledig mezelf kan zijn? Wat me doorgaans nog het meest verbaast is dat ik me sterker verbind met het oordeel dan het compliment. Er zijn veel mensen die me bedanken voor mijn inspiratie, voor de handvaten die ik ze aanreik om hun pad te vervolgen en tóch blijft die ene snijdende opmerking me nog dagen achtervolgen, iets dat ik nog steeds niet makkelijk kan verwerken.
Een harnas van bescherming
Wat ik opvallend vind, is dat ik bij veel mensen hetzelfde gevoel bespeur. Na zo'n acht jaar presenteren en privésessies geven, kom ik steeds meer tot de conclusie dat we allemaal bang zijn om veroordeeld te worden. Het weerhoudt ons ervan om te laten zien wie we werkelijk zijn, net alsof iedereen ons de rug zou toekeren als we zouden uitspreken wat we voelen. Zo houden we elkaar voor de gek met voorzichtig aftasten, veilig en passief in een harnas van bescherming. Onderhuids schreeuwt ons hart om puur contact, maar ons hoofd zegt dat we daarvoor eerst ergens aan moeten voldoen. We moeten slagen voor de test, anders zijn we de erkenning niet waard. Want we willen zo graag erkend worden, zó graag serieus genomen worden en vooral niet afgaan.
Met deze gedachte sla ik de brug naar mijn persoonlijke verhaal. Voor publiek heb ik het al durven te delen, maar ik voel dat het tijd is om hier volledig mee naar buiten te komen. Ik roep altijd: "Kwetsbaarheid is een kracht." Nu is het aan mij om me bij die woorden aan te sluiten. We kennen allemaal de tijden van onze opvoeding, schoolperiodes, opleidingen en werksituaties waarin we met afwijzing geconfronteerd werden. Zelf herinner ik me enkele ervaringen die grote impact op mijn leven hebben gehad: gebeurtenissen waarin ik pas onlangs mijn berusting vond. Ik weet nu wat ik in mijn leven mis en waar het mee te maken heeft; hoe ik mezelf kan bevrijden van de angst die me mijn levenlang heeft achtervolgd. Dit is het verhaal waarmee ik het oordeel over mezelf heb laten varen, want ik hoef niets los te laten, slechts te begrijpen waar de sleutel tot mijn bevrijding ligt.
De zondagsschool
Het begon op jonge leeftijd. Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed en ging als kind elke week trouw naar de zondagsschool. Daar hing ik aan de lippen van de dominee, die prachtig kon vertellen over de verhalen uit de Bijbel. Zijn toespraken raakten me, omdat het voelde als waarheid. Tot op de dag van vandaag geloof ik dat de Bijbel bedoeld is als een spiritueel boek met symbolische vertellingen over hoe het leven in elkaar steekt en hoe wij kunnen groeien in bewustzijn. Ik zie het als inspiratie voor onze ziel en een hulpmiddel om de dualiteit van deze wereld te leren begrijpen.
Maar goed: terug naar mijn jeugd. De verhalen raakten me, alleen had ik altijd een soort onderbuikgevoel dat er iets niet klopte. Wat er aan de preken werd toegevoegd voelde vreemd voor mij. Er werd verteld dat er een God is die van alle mensen houdt en voor ons zorgt. Het is een God die ons naar de Hemel leidt, het oordeel geeft over Goed en Kwaad en alleen uit liefde bestaat. Dit bracht mij in verwarring, omdat ik het niet kon geloven. Als kind had ik al het gevoel dat wij allemaal onderdeel van deze God zijn. Liefde zit in ons en als wij die liefde aan elkaar geven, dan creëren we samen een betere wereld. Als wij geluk in ons eigen leven brengen, maken we anderen ook gelukkig. Zo dacht ik over het leven en daarom begreep ik het thema God niet zoals dat op de zondagsschool werd uitgelegd.
Zo vrij als een kind is, sprak ik mezelf zonder angst uit en vroeg de dominee: "Als die God waar u het over heeft écht bestaat en voor ons zorgt, waarom is er dan oorlog en zijn er mensen die lijden? Waarom worden er nog steeds mensen ziek en sterven er elke dag kinderen van de honger? Waarom helpt God ons niet?" Ik kreeg er geen antwoord op, maar bleef aanhoudend mijn vragen aan verschillende mensen stellen. Het hield me bezig, waardoor ik niet meer van de mooie Bijbelverhalen kon genieten.
Al snel kwam ik erachter dat ik dit niet had mogen vragen. Mijn ouders kregen bezoek van de dominee, die kwam vertellen dat hun kind niet normaal was en dat ze hulp voor mij moesten zoeken. Zo was ik ineens niet meer welkom op de zondagsschool. Ik verstoorde de boel en moest in bedwang gehouden worden. Dit was mijn eerste les in afwijzing, een belangrijk moment waarop ik mijn hart liet spreken en zag dat ik er later voor gestraft werd. Ik begreep er niets van en kon alleen maar huilen om de pijn die ik voelde.
De meest pijnlijke ervaring
Een ander gegeven dat mij in problemen bracht, was dat ik als kind meer kon zien dan anderen. Voor mij was dat lange tijd heel normaal, omdat ik dacht dat iedereen elkaar zo zag. Als ik mensen in de ogen keek, voelde ik hun verlangen en verdriet. Wat ik zag was niet de persoon, maar de ziel. Daarom kon ik heel goed meevoelen en begrijpen waarom iemand zich op een bepaalde manier presenteerde. Ik kon het zien, puur omdat ik van alle mensen hield. Ik vond iedereen lief. Daarnaast was ik graag fysiek. Als ik in een gesprek enthousiast werd, moest ik de persoon aanraken – aaien over de arm of schouder. Dat contact was voor mij heel belangrijk, maar heb ik moeten afleren omdat niet iedereen dat op prijs stelde. Zo leerde ik dat als ik liefde voelde en dit fysiek wilde uiten, daar vreemd op gereageerd werd. Ik dacht bij de ander dezelfde liefde te zien, maar voelde me naderhand vaak afgewezen.
De meest pijnlijke ervaring was toen ik op mijn zeventiende een oproep kreeg voor militaire dienst. Hier voelde ik helemaal niets voor en bij de keuring vertelde ik heel eerlijk dat ik niet opgeleid wilde worden om te vechten. Ik geloof in liefde en houd van mensen; dat gaat voor mij niet samen met de intentie om anderen te doden. Dit werd me uiteraard niet in dank afgenomen, want enkele maanden later moest ik voor de krijgsraad verschijnen. Daar moest ik mijn verhaal onderbouwen en uitleggen waarom ik militaire dienst weigerde. Ik bleef stellig bij mijn standpunt en sprak mijn hart uit. Ik vertelde de officier dat ik koos voor liefde in plaats van geweld. Hier werd lacherig op gereageerd en daardoor voelde ik me steeds kleiner worden. Ik zie mezelf nog staan: een zeventienjarige jongen met lood in zijn schoenen en angst in zijn borst, machteloos tegenover de statige mannen in uniform.
De uitspraak van de rechter kwam als een grote klap: 18 maanden vervangende dienstplicht. Opnieuw begreep ik er niks van. Je kiest voor liefde en je krijgt 18 maanden straf? Dat deed voor mij de deur dicht. Ik verloor mijn geloof in onvoorwaardelijk houden van en besloot mijn hart voorgoed te sluiten. Ik wilde niemand meer aanraken, niets meer delen en zelfs geen liefde meer ervaren, want in mijn overtuiging leverde dat alleen maar pijn op. Ik was boos op de wereld en op alles om me heen. Ik begon me af te zonderen en veranderde van een open en liefdevolle jongen in een gesloten eenling. Dit is waar ik iets belangrijks van mezelf heb verloren: een gevoel van vrijheid dat ik daarna nooit heb weten terug te vinden.
Opnieuw de keuze voor liefde maken
Wat me raakt als ik om me heen kijk, is dat ik dezelfde geslotenheid in andermans ogen lees. Ik zie pijn en frustratie die duiden op een ziel die bevrijd wil worden. Zo hebben we allemaal dezelfde hunkering naar datgene wat we tijdens het opgroeien zijn kwijtgeraakt. Daarom deel ik mijn eigen verhaal, ter bevestiging dat je niet de enige bent. Tevens wil ik je hiermee laten inzien dat vrijheid niet buiten je te vinden is, omdat je het in jezelf hebt weggestopt. Net als ik het ooit had, was er voor jou een tijd dat je alles zonder nadenken durfde te delen. Je kon iedereen aanraken, diep in de ogen kijken, eerlijk vertellen wat je voelde en de ander blind vertrouwen. Niets was gek en alles mocht, totdat de eerste afwijzing je pijnlijk in het hart trof. Vanaf dat moment raakte je het contact met jouw innerlijke kracht kwijt. Daar zijn we in deze westerse wereld allemaal doorheen gegaan, ieder via zijn of haar eigen ervaringen. Het heeft ons geleerd dat we onszelf moeten beschermen voor de pijn van afwijzing. We moeten sterk zijn, mensen niet zomaar toelaten maar op afstand houden en voor ons eigen bestwil de boodschappen van het hart negeren, omdat het hoofd de regie over onze defensie heeft. We willen niet wéér getroffen worden, dus laten we anderen liever moeite doen om te bewijzen of zij onze liefde waard zijn. Pas als iemand ons zelfontworpen stappenplan heeft doorlopen, weten we zeker dat diegene ons geen pijn kan doen, maar zelfs dán blijven we vaak nog onbewust op onze hoede.
In mijn beleving hoeft het zo niet te zijn. Om dat kwetsbare stukje van jezelf weer terug te vinden, moet je alles uit het verleden accepteren als een ervaring. Het was een weg om hier te komen, op dit punt in deze tijd, waarin je opnieuw de keuze voor liefde kunt maken. Het kan altijd, waar en wanneer jij wilt. Ok, ik geef toe: het is niet makkelijk om je meteen voor iedereen open te stellen. Die ervaring krijg ik zelf nog regelmatig. In de wereld waar wij in leven is onvoorwaardelijke liefde slechts bestemd voor je partner en familie, maar verder dan dat gaat het meestal niet. Het idee dat je iedereen zou omhelzen en aanraken zoals je dat als kind deed, dat gaat er bij ons niet in. Toch voel ik dat juist daar onze ware kracht ligt: leren opnieuw van iedereen te houden, ongeacht welke gedragsprogramma's er aan iemand kleeft.
Wees vast voorbereid: afwijzing zul je opnieuw ervaren. Maar met alles wat je nu weet, kun je ervoor kiezen om er nu anders mee om te gaan. Als kind kon ik daar zelf geen modus voor vinden, dus sloot ik mezelf af. Nu ligt dat anders omdat ik weet dat kritiek een compliment is. Het geeft me aan dat ik op de goede weg ben, omdat ik feitelijk de ander z'n eigen verlangen spiegel. Laat liefde je naar de vrijheid brengen waar je naar op zoek bent geweest en zie in dat anderen diep van binnen evenveel van jou houden, maar dat niet durven toe te laten omdat ze het niet begrijpen. De keuze voor onvoorwaardelijke liefde maakt van jou een voorloper; soms misschien nog eenzaam, maar krachtiger dan ooit! Het is de sleutel tot jouw waarheid, de snelweg voor jouw creatie en de bevrijding van alles wat jou ervan weerhoudt om jezelf te zijn.
De nieuwe code: Bevrijding
Het zal je niet verbazen dat ik mijn nieuwe code hieraan verbonden heb. Tijdens het ontwerpen zag ik mijn verleden in plaatjes voorbijkomen en voelde ik hoe groot de impact van afwijzing op mijn leven was. Ik heb nooit over die momenten durven te spreken, gewoon omdat ik de pijn niet wilde oprakelen, maar ik kan niet ontkennen dat mijn verlangen naar vrijheid en onvoorwaardelijke liefde groter is dan mijn behoefte aan zelfbescherming. Zo durf ik er nu anders naar te kijken. Mijn jeugdervaringen hebben me sterker gemaakt en waren nodig om me hier te brengen, als een soort introductie ter vervulling van belangrijke levenslessen. Ik kwam in licht, ik werd een kind en heb mezelf in deze wereld vrijgelaten. Na een lange reis te hebben gemaakt, ben ik nu op het punt dat mijn laatste ontdekking me thuis brengt, terug naar het gevoel waarmee ik hier ben gekomen.
Dankzij dit inzicht heb ik mezelf van het verleden kunnen bevrijden. Ik weet wat ik mis en wat me nog te doen staat, maar met dit besef voel ik mijn natuurlijke kracht weer in me opkomen. Vanaf nu zal het oneindig zijn, want die belofte heb ik met mezelf gemaakt. Ik ben wie ben en accepteer dat ook van jou, zonder oordeel, wetende dat liefde niet kan stromen als we er voorwaardes op plakken. Wij zijn gelijk en hebben hetzelfde doel voor ogen, ook al volgen we ieder ons eigen pad. Het leven mag dan veranderen, maar wij doen dat niet; we passen ons slechts aan aan de omstandigheden. Onthoud vanaf nu dat hoeveel problemen er ook mogen zijn, hoeveel maskers we ook moeten dragen, hoeveel afwijzingen we ook moeten verteren; in het hart is ieder mens puur. Contact met de ander is altijd mogelijk, zelfs al moet je wat dieper graven om bij de kern te komen. Het is nu aan jou en mij om de frequentie van liefde weer op te starten en anderen te inspireren om naast ons te komen staan. Samen kunnen we deze wereld helen en de bevrijding van ons allen mogelijk maken.
Ter afsluiting: een historische rede
Tot slot wil ik deze column besluiten met iets dat ik deze week tegenkwam. Toevallig kan het niet zijn geweest, want het heeft alles met mijn thema van deze maand te maken. Als je het hebt over bevrijding, dan hebben wij een rijke historie met voorbeeldfiguren die ons de weg hebben gewezen. Misschien wel de meest opvallende was Nelson Mandela, die zijn persoonlijke vrijheid herwon en daarmee de hele wereld wist te raken. Met kippenvel las ik zijn inauguratierede, wat voor mij de innerlijke strijd van ons allen inzichtelijk maakt:
"Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we buitenmate krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis, die ons het meest bang maakt. We vragen onszelf af: "Wie ben ík om briljant, schitterend, getalenteerd en legendarisch te zijn?" Zowaar, wie ben je om dat níet te zijn? Jij bent een kind van God. Jezelf klein maken dient de wereld niet. Er is niets verlichts aan krimpen zodat andere mensen om je heen zich niet onzeker voelen. We zijn geboren om de glorie van de God die in ons is, tot uitdrukking te brengen. Het is niet slechts in enkelen van ons aanwezig, maar in iedereen. En als we ons eigen licht laten schitteren, geven we onbewust toestemming aan andere mensen om net zo te zijn. Terwijl we bevrijd worden van onze eigen angsten, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch de anderen."– Nelson Mandela (1994).
Van hart tot hart,
