Wie vertrouwd is met mijn werk, weet dat elk hologram invloed heeft op een specifiek deel van ons onderbewustzijn. Ik noem ze codes, omdat ze je helpen om verborgen kennis in jezelf te ontcijferen. Iedere code bevat informatie in de vorm van een frequentie, oftewel: een energietrilling die met ons gevoel resoneert. In mijn columns beschrijf ik mijn ervaringen die gepaard gaan bij het ontvangen van deze frequenties. Elke maand behandel ik degene die op dat moment het sterkst aanwezig is en geef ik mijn mening over onze ontwikkeling binnen dit thema. De zomer begint en dat betekent voor veel mensen een periode van rust. Misschien staat er een vakantie op de planning of kijk je uit naar een paar weken vrij van werk. Even de boel de boel laten en aftellen tot een adempauze, wellicht nodig om je weer op te laden voor de tweede helft van dit jaar. De vraag is of rust in deze tijd nog echt te ervaren is, althans: in onze omgeving. Er gebeurt veel om ons heen en de aandacht voor drama wordt groter en groter.
De media doen verslag van zorgbarende ontwikkelingen. Zo was de aardbeving in Noord-Italië een nieuwe schok om te verwerken en je zou je zo langzamerhand gaan afvragen hoe dichtbij het gevaar dreigt te komen. De ontbering was groot toen we getuige waren van het mensenleed in Haïti en Japan, maar nu we zien dat het ook Europa treft, is het niet ver van ons bed meer. Zijn wij beschermd tegen het drama dat anderen overkomt of moeten we ons voorbereiden op het ergste? Als je de beelden ziet, zou je er gewoon je ogen voor willen sluiten en doen alsof de wereld niet bestaat – in gedachten wegvaren op een golf van stilte, ver verwijderd van de roerige massa. Maar ook alleen ben je niet vrij van zorgen meer. Hoge aardfrequenties wakkeren een innerlijke strijd aan, waarbij bepaalde emoties steeds sterker aan de oppervlakte komen.
Contact met elkaar
Zelf ben ik er hard aan toe om alles te vergeten, want de afgelopen maand is er veel gebeurd. Ik ben van hoog naar laag gevlogen; ervaringen van diepe ontroering tot keiharde confrontatie. De dualiteit rekt zich uit tot extreme uitersten, waarbij opgewektheid direct kan omslaan in malheur. Wanneer ik in het gevoel van onvoorwaardelijke liefde zit, kan ik de hele wereld aan, maar ik voel ook dat ik er afhankelijk van ben geworden – voor minder wil ik niet meer gaan. Wat me tevens opvalt, is dat de afwijzing vanuit de omgeving steeds groter wordt naarmate ik meer in mijn kracht kom te staan. Het lijkt wel alsof anderen het mij misgunnen; zich vijandig opstellen als ik lekker in mijn vel zit en vanuit mijn hart spreek. Het liefst draai ik ze de rug toe, maar er zit iets in me dat vraagt om deze mensen te helpen. Ik wil ze laten voelen wat ik voel, wetende dat we allemaal verlangen naar de liefde die ons met elkaar verbindt. Dat is nogal een uitspraak als je ziet hoe passief wij in onze contactmomenten zijn. Bedenk maar eens hoe vaak je aan iemand vraagt hoe het gaat en vervolgens amper oogcontact maakt. Dat er maar weinig mensen zijn tegen wie je kunt zeggen dat je van ze houdt, gemeend en vanuit het hart, zonder je opgelaten te voelen als je elkaar in de ogen kijkt. Het brengt me bij de vraag waarom wij zoveel moeite hebben om écht contact met elkaar te maken. Wat maakt dat wij zoveel liefde in ons hebben, maar het niet kunnen uiten?
Omgeven door een illusie
In mijn vorige column deelde ik een kwetsbaar stukje van mijn leven. Het was een zijsprong naar mijn eigen verhaal, waarop ik mooie reacties heb gekregen. Ik kampte toen met de vraag: hoe starten we samen de frequentie van liefde op? In mijn beleving is onvoorwaardelijke liefde namelijk niet iets om naar te zoeken maar om je simpelweg te herinneren, te weten dat we als kind allemaal dat gevoel konden toelaten. Nu zijn we volwassen en is het veel ingewikkelder. Waarom?
In aanloop naar mijn laatste presentatie De laatste sprong heb ik de waarheid kunnen vatten. Ik schrok er zelf van hoe anders ik ineens naar de buitenwereld keek, want het is even bevrijdend als confronterend als je je ogen opent voor de werkelijkheid. Wat mij is doorgegeven is dat wij worden omgeven door één grote illusie. Alles om je heen is slechts een projectie: de straten die je bewandelt, de winkels waar je binnenstapt, de spullen die je koopt, het huis waarin je woont. Het zijn allemaal onderdelen van een speelveld, bedoeld om onszelf te voorzien in bepaalde levensbehoeften. Niet meer en niet minder. De grootste behoefte van de mens is echter geen materie, maar liefde. Het is onze natuurlijke frequentie, de manier om contact met onze bron te maken, ervan uitgaande dat we hier maar tijdelijk zijn.
De harde waarheid is dat we door de eeuwen heen niet alleen zijn vergeten waar we vandaan komen, maar bovendien onze eigen behoeften niet kunnen plaatsen. Onbewust zoeken we naar liefde en erkenning, maar we zoeken het in een wereld die daar niet in voorziet. Het maakt dat ons huidige leven gebaseerd is op prestatiedrang, waarbij het belangrijk is wat we neerzetten en hoe daarop gereageerd wordt. Iedere bevestiging voor het feit dat we het goed doen, nemen we ter harte. Iedere vorm van kritiek brengt ons uit balans en lokt ons uit tot verdediging. We hebben graag iets over een ander te zeggen zodat we zelf bespaart blijven van afwijzing. Het geeft ons een machtig gevoel om kritiek te kunnen geven, maar worden we zelf in onze waardigheid aangetast, dan bekruipt ons het gevoel van falen. Zo concurreren we met elkaar op energetisch niveau. We willen speciaal zijn, dus putten we onze energie uit het overtreffen van anderen.
De waarheid van een ziel
De sprong naar een hoger bewustzijn is een nieuwe manier van waarnemen. Dan bedoel ik niet het zien van nieuwe verschijnselen, maar een andere interpretatie van de bestaande wereld. Wanneer jij je herinnert wie je bent, krijgt alles een andere betekenis. Dit is ook precies waar de massa mee stoeit; om los te laten waar we zo gehecht aan zijn geraakt. We beschouwen de driedimensionale wereld als onze thuis, terwijl we hier niet vandaan komen. We zijn gefascineerd door het buitenaardse, terwijl we zelf buitenaards zijn. Ego heeft onze evolutie ontregelt, waardoor we niet meer in staat zijn om onze ware kracht te gebruiken. Dit is niet iets van vandaag, want het proces duurt al duizenden jaren, al komen we wel steeds dichterbij de herontdekking van het leven.
Op 20 mei deelde ik mijn informatie op een nieuwe manier. Ik liet een ziel spreken die vertelt over haar ervaringen op Aarde. In mijn ogen is dit verhaal te mooi om eenmalig te gebruiken, dus heb ik besloten om deze column kort te houden en hiermee te eindigen. Ik moedig je aan om na het lezen eens naar de spiegel te lopen en jezelf diep in de ogen te kijken, om te zien dat jij jouw eigen waarheid in je draagt. Observeer vervolgens je omgeving en herinner je weer wie jij bent. Zie dat anderen hetzelfde zijn als jij. De waarheid is geen geloof of wetenschap, maar een simpele herinnering die in jou verborgen zit.
Een ziel vertelt:
"Ooit was de Aarde mijn speelveld. Zo nu en dan daalde ik af om ervaringen op te doen die ik hier niet kon krijgen. Ik wilde weten wat het is om dualiteit te ervaren en dit tijdens een leven uit te werken. Iedere keer dat ik afscheid nam van mijn eigen familie, werd ik liefdevol ontvangen in een nieuwe. Ik werd omgeven door liefde en dat voelde net als thuis. Het spel was geweldig, omdat er steeds weer iets nieuws was om te ontdekken. Het contact met thuis bleef ik houden: ik hoefde alleen maar liefde te voelen en het was er meteen. In de ogen van anderen zag ik mijn familie terug en ik hield van iedereen. We herinnerden onze gave om te creëren wat we wilden en voeren rustig mee op het ritme van de natuur.
Nu is het spel veel ingewikkelder. Elke keer dat ik wil springen ben ik bang dat ik verdwaald raak en niet meer zal herinneren hoe ik thuiskom. Wanneer ik afdaal zie ik mijn familie niet meer. De ogen lijken nu een soort beschermlaag te hebben waar ik niet doorheen kom. Toch hunker ik naar liefde om me af en toe weer thuis te brengen. Het verlangen is zó groot dat ik inmiddels ben gaan zoeken naar andere manieren om weer contact met mijn familie te maken, maar het lukt me niet… hoeveel moeite ik ook doe.
Het lijkt wel alsof we zijn doorgeslagen en het plezier van onze ervaring zijn vergeten. Ik voel nieuwe emoties die me in de war brengen. Op Aarde vertaalt men het als 'angst', 'weerstand' en 'verdriet'. Hoewel ook dit weer nieuwe ontdekkingen zijn, begrijp ik niet waarom ze zo vaak voorbijkomen en we ons er zoveel meer aan hechten dan aan liefde. Het spel is allang geen spel meer, maar een onderlinge strijd. We misgunnen elkaar het plezier door elkaars leven te ontnemen en elkaar voortijdig terug naar huis te sturen. Slechts weinigen werken hun plan nog in één leven uit, want we hebben er nu veel meer voor nodig.
Ik zou willen dat de balans weer terugkwam. Ik zou willen dat iemand ons kwam vertellen dat we hier zijn om te spelen. Ik zou weer liefde willen voelen als ik afdaal. Ik zou mijn familie weer willen zien als ik op Aarde ben. Ik zou weer mezelf willen zijn en van iedereen willen houden."
Van ziel tot ziel,
